غــ ـــمـــ ـکــ ــ ــده عـ ــشـ ــــق

هـیچ کـس اشــکی بـرای مـا نریــخت

هـر کـه بـا مـا بـود از مـا مـی گریـخت

چــند روزیست حالــم دیــدنیست

حــال مـن از ایـن و آن پـرسیدنیـست

گــاه بـر روی زمــین زل می زنــم

گــاه بر حـافظ تــفاءل می زنــم ،

حــافظ دیــوانه فـالــم را گـــرفت

یــک غـزل آمد که حـالـم را گرفت

: مــا ز یــاران چــشم یــاری داشــتیم